Toerist op Curaçao

In eerste instantie was de planning om dingen met het hele team te doen maar er kwam weinig reactie op de dingen die werden voorgesteld.

Rachel stelde voor om naar Willemstad te gaan maar we hadden niet echt zin om daar de hele dag door de stad te slenteren. We kregen te horen over code geel maar het blijkt eigenlijk al de hele maand code geel te zijn.

Sharella wilde graag familie bezoeken dus hebben Dagmar, Cynthia en ik besloten om een dagje toeristische plekjes te bezoeken.

Als eerste op de planning stond de Blue Cave Room.

Gevraagd hoe we daar lopend naar toe moesten komen want wilde niet geld uitgeven om er met een boot naar toe te gaan. Kreeg heel vriendelijk, ahum, te horen dat we omhoog moesten gaan en het vanaf daar maar zelf moesten uitzoeken. Bij het vragen kwam er eerst heel enthousiast een puppy naar me toe, ik deinsde terug want de honden hier in Curaçao zijn alles behalve vriendelijk. Dit was echter wel een schattig puppy. Maar lief hondje dat het was wilde ons achter na lopen. Ik heb geen idee of dat beestje dat vaker doet maar in deze hitte, midden op de dag? Maar ja ik ga ook niet helemaal weer naar beneden lopen om dat beestje terug te brengen, dan is het misschien een idee dat je de hond aanlijnt.

Gelukkig kwamen wij op de heen weg 2 meiden tegen die bezig waren aan de terugtocht en vroegen we of ze het hondje wilde meenemen. Daar kregen we te horen dat het vanaf daar nog maar ongeveer 1 kilometer lopen was, echter wat doen wij? Wij nemen de intensievere route. Dit gaf ons wel mooie uitzichten maar de wandeling was erg heftig.

En daar waren we dan bij de Blue Room Cave. Je moest via een rotspunt het water ingaan. Ik dacht dat ik een held was maar ik trek mijn woorden terug doodeng.

Ik zei tegen Dagmar we gaan samen maar zij was al in de grot en toen spoot de grot het water eruit waar ik in terecht kwam. Ik ben linea recta terug gezwommen maar het voelde niet goed. Ik wilde het gewoon gedaan hebben. Dus nog een keer het water ingegaan al mijn angsten overwonnen onder water gegaan en de grot ingegaan.

Zoals je op internet de mooie foto's zag, was dit totaal niet te zien. Het was er donker en vond het doodeng.

Ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik het heb gedaan maar het is zeker niet voor herhaling vatbaar.

Op de terugweg hebben we wel de makkelijke route genomen.

Uitgedroogd en wel wilde we wat gaan eten. Bij playa lagun hebben we met een smoothie alvast wat aangevuld en daarna zijn we naar een mini market gereden om nog meer drinken in te slaan en wat broodjes. Als ik al dikker terugkom zal het niet zo zeer door het eten komen maar wel al het vocht wat naar binnen gaat. Al heb ik ook het gevoel dat ik op een dag ongeveer 2 liter uitzweet.

Als tweede toeristische attractie stond het nationale park Shete Boka op de planning. Daar aangekomen was het park al gesloten. Half 4 gaat het dus al dicht...

Kijk dat je hem in de hete middaguren sluit snap ik maar zo vroeg sluiten zie ik eerlijk gezegd het nut niet van in.

En toen was het shit wat gaan we nu doen.... geen wifi dus het werd ons erg moeilijk gemaakt. Ergens op het westpunt gevraagd in een restaurant of we even op hun wifi konden.

Op de kaart stond een vuurtoren dus daar zijn we naar toe gereden, het laatste stuk was nogal off road te noemen. De vuurtoren stelde geen reet voor maar in de verte zagen we de zee enorm mooi tegen de rotsen aanslaan.

We zijn verder gereden naar Watamula. Wat een prachtig gezicht en heeeeeeeeel veeeeeeeeel foto's gemaakt. Gezien mijn camera niet geweldig is laat ik de 2 dames de foto's maken en dan krijg je opeens op de whatsapp 300 nog wat foto's doorgestuurd.

Na onze fotoshoot besloten om naar onze laatste toeristische attractie te gaan.

Op internet stond namelijk dat zonsondergang bij de Santa Martha Bay Lookout prachtig zou zijn. Daar aangekomen ga ik zeker niet ontkennen dat het uitzicht prachtig is maar de zon zakt precies aan de verkeerde kant. We hebben daarom besloten om de zonsondergang niet af te wachten en lekker naar huis te gaan.

Bij thuiskomt bleek Sharella te erge hoofdpijn te hebben en was ze thuis gebleven. Even snel gedoucht en doorgegaan naar een Chinees Antiliaans restaurant waar we heerlijk hebben gegeten.

We zouden ook nog een honkbalwedstrijd gaan kijken, bij aankomst hoorde we van Dada dat het entreegeld 10 gulden was omdat het een playoff wedstrijd was. Besloten om dat niet te doen en terug te keren naar het huisje.

Ik hoop dat ik deze keer wat vroeger in slaap val want daar heb ik op de een of andere manier echt moeite mee.

Sharella heeft uiteindelijk kunnen regelen dat we ergens anders kunnen trainen morgenochtend. Wel vroeg dus ik hoop dat dat wel doorgaat al is het maar om een paar swings te pakken.